Luna-25 ("Moon-25") is de eerste Russische maanmissie die de ruimte nabij de maan verkent en gebruikt met behulp van automatische interplanetaire stations, uitgevoerd door de NPO SA Lawotschkin. De naam van het project is bedoeld om de continuïteit van het Sovjet-maanprogramma te benadrukken, het laatste apparaat waarmee Luna-24 in 1976 werd gelanceerd. De landing van de sonde is gepland in het gebied van de zuidpool van de maan. De poolgebieden van de maan zijn het meest veelbelovend voor onderzoek: de maanpool kan worden vergeleken met een natuurlijke koelkast, waar koudevallen van polaire regolieten honderden miljoenen jaren lang lagen hebben verzameld en bewaard met alle kosmische vluchtige stoffen die ooit op de aarde zijn terechtgekomen. De satelliet van de aarde.

Wetenschappelijke instrumenten van de Moon-25 zullen de samenstelling van deze stoffen bestuderen en de massafractie van bevroren water evalueren. De aanwezigheid ervan zal de astronauten bevrijden van de noodzaak om water van de aarde te halen, en het kan ook worden gebruikt om zuurstof en mogelijk waterstofbrandstof te produceren.

Sturmanskie-horloges worden altijd geassocieerd met ruimte (verkenning). De heropleving van het maanprogramma van het land is belangrijk voor het Russische ruimteprogramma en daarom vieren navigators een nieuwe stap in de maanmissie met de creatie van de Luna-25-collectie.

Luna-25 is een lijn waarvan het concept de toekomst tegemoet gaat met een moderne, sportieve chronograaf uitgerust met een centrale chronograaf en drie tellers. Het dynamische ontwerp van de behuizing is modern maar sterk geïnspireerd door het grote tijdperk van de Sovjet-kosmonautiek uit de jaren zestig/zeventig. Het kleurenschema van de collectie - voornamelijk in donkere kleuren met lichtgevende elementen - symboliseert de diepte van de eindeloze ruimte, waarin vandaag de dag meer dan ooit de gedachten van de mensheid zijn gericht.